نمایشنامه وطن تن ماهیت داستان در خصوص وطنی است که در آن در حال زیستن هستیم و تن هم ما مردمانی هستیم که در این کشور بلاهای بسیاری بر سرمان آمده است.
۱
تاریخ انتشارشنبه ۷ دی ۱۳۹۸ - ۰۸:۵۸
کد مطلب : ۴۳۵۴۸
نقد نمایش" غمنومه ی وطن و تن"؛
وقتی هنر ابزاری است در خدمت سیاست
به گزارش جهانبین نیوز؛ نمایش وطن تن نوشته جواد خاکسار حقانی و به کارگردانی ایشان در جشنواره تئاتر سی و یکمین استانی چهارمحال و بختیاری اجرا و بعنوان نمایش برگزیده به جشنواره تئاتر کشوری فجر راه پیدا کرده است.
ماجرا این قصه در حقیقت داستان زندگی مردی را نقل می کند که شغل او سلمانی است و حدود 30 سال پیش داروغه زن وی را به عنوان پیشکشی برای حاکم می برد .
اما آنچه که بر رومی پرده نقل شده استفاده از کلمات و جملات سراسر کنایه آمیز به نظام و روحانیت به عنوان سرمایه های این نظام با القابی همچون سیه پوشهای سرسفید و القاء یاس و نا امیدی به مخاطبین با ناکارآمد نشان دادن نظام و در نتیجه به فنا رفتن کشور با این توصیف که آیا می شود جوانی مردمان و عمر از دست رفتنشان را به آنان باز گرداند؟ در ادامه این قصه نویسنده گریزی به شرایط فعلی کشور زده و در مقایسه آن با دوران قبل از انقلاب شرایط فعلی کشور را به سرزمین بی روح تشبیه کرده که در آن چشمه ها خشکیده و همه چیز از بین رفته است و دیگر نایی برای نفس کشیدن نمانده است .
مردم در این سرزمین یا گرسنه اند و یا دزدند و ماندند با این سیه پوشان سر سفید که هویت آنها را به تاراج بردند.
نمایش مذکور از لحاظ ساختاری از نوع روایی است که اشاره به اتفاقی در زمان گذشته است و بر خلاف داستان اصلی، انتقام گیری در آن اتفاق نمی افتد.
اثر فوق بر گرفته از فیلم سینمایی ((سویینی تاد))(هرگز فراموش نکن_هرگز نبخش))اثر تیم برتون و نوشته استفن ساندهیم تولید سال 2007 بوده، و برگرفته از نمایش موزیکال ((آرایشگر شیطانی خیابان فلیت)) اجرا شده است.
همچنان که از نام نمایشنامنه هم پیداست، ماهیت داستان در خصوص وطنی است که در آن در حال زیستن هستیم و تن هم ما مردمانی هستیم که در این کشور بلاها ی بسیاری بر سرمان آمده است .
در ادبیات استراتژیک زن به معنای سرزمین است و ربودن زن یا همان سرزمین و عشق، توسط داروغه برای پیشکش کردن به حاکم در واقع این معنا را تداعی می کند که سرزمینمان در اسارت و در دستان حاکمان امروزی بوده که در حقیقت توهینی به انقلاب و ملت است.
طرح آغازین نمایش بدین صورت است که سلمانی زیر بار چرایی قرار دارد و در خواب می بیند که از مردم و داروغه و حاکم انتقام می گیرد و این صدای زنش است که وجدانش را بیدار می سازد ، اما هنگامیکه در می یابد همسرش به اختیار رو به حاکم آورده است ف ازز انتقام صرف نظر می کند و دوباره به خواب فرو می رود.
برداشت صورت گرفته از این قسمت آن است که مردم ایران وطن خود را که تمام عشق شان است با اختیار در تصاحب حاکم قرار داده و کاری از آن ها بر نمی آید و ظلمی است که خودشان در حق خودشان روا داشته اند اما آتش انتقام هنوز هم زیر خاکستر وجود دارد و هر لحظه امکان فوران وجود دارد.
نتیجه ی دریافتی از این نمایشنامه چیزی جز سیاه نمایی ، و کینه نسبت به حاکمان و انتقام جویی از انها نیست .
انتهای پیام/1020ج
ماجرا این قصه در حقیقت داستان زندگی مردی را نقل می کند که شغل او سلمانی است و حدود 30 سال پیش داروغه زن وی را به عنوان پیشکشی برای حاکم می برد .
اما آنچه که بر رومی پرده نقل شده استفاده از کلمات و جملات سراسر کنایه آمیز به نظام و روحانیت به عنوان سرمایه های این نظام با القابی همچون سیه پوشهای سرسفید و القاء یاس و نا امیدی به مخاطبین با ناکارآمد نشان دادن نظام و در نتیجه به فنا رفتن کشور با این توصیف که آیا می شود جوانی مردمان و عمر از دست رفتنشان را به آنان باز گرداند؟ در ادامه این قصه نویسنده گریزی به شرایط فعلی کشور زده و در مقایسه آن با دوران قبل از انقلاب شرایط فعلی کشور را به سرزمین بی روح تشبیه کرده که در آن چشمه ها خشکیده و همه چیز از بین رفته است و دیگر نایی برای نفس کشیدن نمانده است .
مردم در این سرزمین یا گرسنه اند و یا دزدند و ماندند با این سیه پوشان سر سفید که هویت آنها را به تاراج بردند.
نمایش مذکور از لحاظ ساختاری از نوع روایی است که اشاره به اتفاقی در زمان گذشته است و بر خلاف داستان اصلی، انتقام گیری در آن اتفاق نمی افتد.
اثر فوق بر گرفته از فیلم سینمایی ((سویینی تاد))(هرگز فراموش نکن_هرگز نبخش))اثر تیم برتون و نوشته استفن ساندهیم تولید سال 2007 بوده، و برگرفته از نمایش موزیکال ((آرایشگر شیطانی خیابان فلیت)) اجرا شده است.
همچنان که از نام نمایشنامنه هم پیداست، ماهیت داستان در خصوص وطنی است که در آن در حال زیستن هستیم و تن هم ما مردمانی هستیم که در این کشور بلاها ی بسیاری بر سرمان آمده است .
در ادبیات استراتژیک زن به معنای سرزمین است و ربودن زن یا همان سرزمین و عشق، توسط داروغه برای پیشکش کردن به حاکم در واقع این معنا را تداعی می کند که سرزمینمان در اسارت و در دستان حاکمان امروزی بوده که در حقیقت توهینی به انقلاب و ملت است.
طرح آغازین نمایش بدین صورت است که سلمانی زیر بار چرایی قرار دارد و در خواب می بیند که از مردم و داروغه و حاکم انتقام می گیرد و این صدای زنش است که وجدانش را بیدار می سازد ، اما هنگامیکه در می یابد همسرش به اختیار رو به حاکم آورده است ف ازز انتقام صرف نظر می کند و دوباره به خواب فرو می رود.
برداشت صورت گرفته از این قسمت آن است که مردم ایران وطن خود را که تمام عشق شان است با اختیار در تصاحب حاکم قرار داده و کاری از آن ها بر نمی آید و ظلمی است که خودشان در حق خودشان روا داشته اند اما آتش انتقام هنوز هم زیر خاکستر وجود دارد و هر لحظه امکان فوران وجود دارد.
نتیجه ی دریافتی از این نمایشنامه چیزی جز سیاه نمایی ، و کینه نسبت به حاکمان و انتقام جویی از انها نیست .
انتهای پیام/1020ج