آبی‌پوشان فوتبال ایران در بلاتکلیفی و کمای مطلق به‌سر می‌برند اما اتفاقات رخ داده نشان می‌دهد که این وضعیت اسف‌بار برای کسی مهم نیست.
۰
جواد نکونام، سهراب بختیاری‌زاده، پیتسو موسیمانه و دوباره سهراب بختیاری‌زاده؛ ۴ سکان‌دار نیمکت تیم فوتبال استقلال تا به این‌جای فصل بوده‌اند تا از این حیث عدد ۴ تاریخی آبی‌ها در یکی از بدترین مکان‌های ممکن، هدر برود. حالا اما بختیاری‌زاده هم قید سرمربی‌گری موقت این تیم را زده و آبی‌پوشان بدون سرمربی حتی از نوع موقت، تمرین می‌کنند تا مثلاً برای بازی با شمس‌آذر قزوین در جام حذفی آماده باشند.
با جدایی نکونام و در ادامه انتخاب یک گزینه رزومه‌دار و باسابقه خارجی، این امیدواری وجود داشت که استقلال بتواند به کورس قهرمانی برگردد یا لااقل شرایط خود در میانه‌های جدول را بهبود ببخشد اما نه موسیمانه آن ناجی موعود آبی‌ها بود و نه مدیران استقلال توانایی مدیریت تیم و باشگاه را داشتند. بنابراین تیم مدیریتی رفت و یک تیم جدید بر جای تیم سابق نشست تا فقط آدم‌های داخل عکس‌های یادگاری عوض شوند و دست‌فرمان؛ نه.
همان‌قدر که مدیران باشگاه پرسپولیس در پروسه طولانی انتخاب جانشین خوان‌کارلوس گاریدو سردرگم و بلاتکلیف عمل کردند، استقلالی‌ها هم همین روند عبث را تکرار می‌کنند. پرسپولیس از آفریقا تا اروپا و آمریکا و آسیا، به سراغ گزینه‌های مختلف مربی‌گری رفت و دست‌آخر با اسماعیل کارتال به توافق رسید و مدیران استقلال هم از گزینه داخلی تا اروپایی و آفریقایی گرفته، پیشنهاد داده‌اند و نتیجه نگرفته‌اند.
از والتر ماتزاری که علی‌رغم پاسخ منفی به پیشنهاد باشگاه پرسپولیس حالا به گزینه اول آبی‌ها تبدیل شده گرفته تا آندره‌آ استراماچونی با آن سابقه مخدوش مالی و در نهایت امثال ژولین استفن که انگار اسم‌شان فقط برای بازارگرمی آمده؛ همه از گزینه‌های نیمکت استقلال‌اند. انگار گزینه‌های خارجی مربی‌گری در فوتبال ایران، محدود به همین گزینه‌های نام‌آشنا و البته بدون مصرف شده است.
مدیران باشگاه اما دست به اقدامی تاریخی هم زدندو به‌شکل رسمی برای اولین بار، از هواداران خواستند که مشخصات سرمربی ایده‌آل‌شان را معرفی کنند؛ مثلاً این که سرمربی خارجی باشد یا داخلی و ...، بدون این که بتوانند فیلتر مناسبی برای تعیین هواداران داشته باشند. اگر قرار بر این است که هواداران استقلال تصمیم‌گیری کنند، پس نقش هیات مدیره باشگاه چیست؟!
انگار مدیران باشگاه به عجز و ناتوانی خود واقف‌اند و برای بهانه‌ها به‌دنبال مقصر می‌گردند، چه کسی بهتر از هوادار؟ هواداری که در اصل صاحب واقعی باشگاه است اما نه توان مذاکره دارد، نه شرایط فنی مناسب برای تعیین کادرفنی. هواداری که نمی‌داند هر آن ممکن است یک زاغ را به جای قناری، برایش رنگ کنند و لقمه بپیچند و به خوردش بدهند و آخرش هم بشود یکی مثل موسیمانه!
این روزها کار به اسامی ایرانی هم کشیده و حالا برخی به‌دنبال مجید نامجومطلق برای سرمربی‌گری موقت استقلال در بازی حساس جام حذفی پیش‌رو هستند. اساساً مشخص نیست مدیران استقلال چه استراتژی‌ای را -فارغ از درست یا غلط بودن- دنبال می‌کنند. به‌نظر می‌رسد استراتژیتی در باشگاه نیست یا اگر هم هست، اصلاً هیچ استراتژی خاصی برای تعیین سرمربی جدید این تیم ندارد.
۵ برد، ۸ تساوی و ۶ شکست از ۱۹ بازی لیگ برتر یعنی وضع استقلال اصلاً خوب نیست. نیازی هم نیست به رتبه یازدهم این تیم نگاه کنیم که اگر نجنبد، باید قعر جدول و سقوط به لیگ یک را تجربه کند. انگار استقلال، بچه سرراهی مدیران باشگاه و البته هلدینگ پتروشیمی خلیج‌فارس است که کسی برایش مهم نیست امروز تمرین دارد، سرمربی دارد، بازیکن دارد، رختکن دارد یا نه.
در این بین؛ شکافی عمیق بین هواداران و بازیکنان، هواداران و کادرفنی و بازیکنان با بازیکنان رخ داده که ترمیم آن اصلاً ساده نیست. صحبت‌ها از دودستگی باندهای قدیمی و جدید رختکن زیاد است و پیکان‌ها سیدحسین حسینی و روزبه چشمی را نشانه رفته. این یعنی استقلال هم سرمربی ندارد و هم آرامش؛ ۲ حلقه مفقوده که اصلاً کسی برایش مهم نیست چه بر سر این تیم ریشه‌دار خواهد آورد.
انتهای خبر/