به گزارش جهانبین نیوز؛ به نقل از خبرگزاری فارس، تنیس روز میز ایران این روزها اسیر روزمره‌گی، بی برنامگی و سوء مدیریت شده و هر روز نیز وضع بدتر از گذشته می‌شود. این چیزی است که به وضوح دیده می‌شود و جامعه تنیس روی میز نیز به آن واقف است اما ظاهرا مسئولان فدراسیون در خواب زمستانی به سر می‌برند یا نمی‌دانند در اطراف این رشته چه می‌گذرد. البته، یا می‌دانند و اهمیتی به آن نمی‌دهند. امر مسلم اینکه فدراسیون برنامه‌ای برای آینده ندارد و جوانان مستعد زیادی به حال خود رها شده‌اند و فعالیتی برای پیشرفت صورت نمی‌گیرد.

* پنهان شدن پشت برادران عالمیان

اردوها مدت هاست تعطیل شده و دیگر توجهی به رده های پایه نمی‌شود.

فدراسیون تنیس روی میز در دوران کرونا بیشترین استراحت را نسبت به سایر فدراسیون ها و رشته‌ها داشت و فعالیت چندانی در این دوره انجام نداد. تنها به انتخابی المپیک در قطر رفت که آن هم اگر اسم المپیک در میان نبود، مشخص نبود، اعزامی صورت بگیرد یا خیر.

تنیس روی میز ایران برای مسئولان فدراسیون در نوشاد و نیما عالمیان خلاصه می‌شود و تنها توجه آنها به این دو برادر است؛ هرچند اگر پای درد و دل آنها هم بنشینیم، دل خوشی از فدراسیون و عملکردش ندارند، اما به ناچار با وضع موجود کنار آمده‌اند.



*صدای هدایی هم درآمد

روزمره‌گی‌ها و بی برنامگی‌های فدراسیون تنیس روی میز این روزها آنقدر زیاد شده که کم کم صدای ملی پوشان را هم در آورده است. بعد از اعتراض‌هایی که افشین نوروزی به وضع موجود میز داشت و از بی برنامه بودن صحبت کرد و در نهایت هم کارش به کمیته انضباطی کشید، حالا امیرحسین هدایی دست به اعتراض زده و علیه فدراسیون و بی برنامه بودن آن اعتراض کرده است.

فدراسیون در حال حاضر دو خوابگاه مجهز و دو سالن استاندارد در تهران دارد، اما به گفته هدایی برخلاف رقیبان که شبانه روز در حال تمرین هستند، هیچ اردویی برگزار نمی‌شود و فدراسیون تنها برای برادران عالمیان است. این حرف بیراه نیست و مسئولان فدراسیون تنها به فکر این موضوع هستند که صدای اعتراض این دو برادر شنیده نشود، چون در آن صورت کارشان برای ادامه سخت خواهد شد.



*بودجه کجا هزینه می‌شود؟

به گزارش فارس، سوالی که این روزها مطرح است اینکه، وقتی اردویی برگزار نمی‌شود و اعزامی هم وجود ندارد، پس بودجه تنیس روی میز کجا صرف می‌شود؟ چرا باید ملی پوشان بیش از یک سال و نیم به حال خود رها شوند و در حسرت یک اردو و اعزام باشند، در حالی که تمام رشته ها فعالیت عادی خود را دارند. آیا نهادهای بالادستی ورزش نباید چاره ای برای این وضعیت کنند؟

انتهای پیام/۱۰۲۶ج