به گزارش جهانبین نیوز، یک وبلاگنویس لردگان نوشت:
کشور ما تاریخ کهن پر افتخاری داشته است. بگذریم از تاراج برخی دوره ها و بی کفایتی برخی حکمرانان. بگذریم از جفاها و ظلم های برخی قدرتمندان و مستبدان عالم. از همه نا ملایمتی های گذشته بیایید با هم بگذریم و اکنون به فکر امروز میهن باشیم.
نمی دانم خبر از سقوط هواپیمای ایران-140 اخیر دارید یا نه ؟ بیخ گوش ما بود. حتما شنیده اید. خبر از سوانح ریلی چند روز و چند هفته اخیر دارید؟ خبر از روغن پالم دارید؟ از آتش سوزی های گاه و بیگاه بازار و مراتع و ... مطلع شده اید؟ اخیراً به بیمارستان های دولتی شهرهای بزرگ مراجعه نموده اید؟
نه اشتباه نکنید، قصد سیاه نمایی نداشته و ندارم. من همیشه از کشور و وضعیتش دفاع می کرده ام. در برابر کسانی که بی منطق و بی دلیل قصد کوبیدنش را داشتند یک تنه دفاع می کردم گاه فحش می خوردم. ولی انسان ِحقجو و حقگو نمی تواند چشم و گوشش را بر حقایق ببندد. نمی تواند بی کفایتی برخی مدیران را ببیند و ساکت بنشیند. نمی تواند انواع و اقسام فسادهای مالی و اداری و ... را ببیند و خونسرد باشد.
بله من هم با شما همنوایم. میهنم خوب و قوی و مقتدر ، ولی پر مشکل است و نیاز به عزم ما دارد. نیاز به تلاش و همدلی و همفکری همه ما دارد. اگر من بنشینم و تو بنشینی و هر کس مشغول جیب و گریبان خویش باشد، پس چه کسی به فکر حل مشکلات ما خواهد بود و صد البته سودجویان هم خوشحال از این غفلتهای ما...
حرف اول من، حرف آخر من، بپا خواستن و بیدار شدن «همه» است. شاید فکر کنید این شعار است. بله شعار است و تحققش چیزی نیست جز همین کارهای کوچکی که برخی دوستان شروع کرده اند. گاه با فعالیت فرهنگی، ترویج مطالعه، برگزاری مسابقه، نقد مسئولین، ارائه دیدگاه های عمومی و تخصصی و پیشنهادهای خود در باره مسائل مختلف. همین اندک کارها و همت های به ظاهر کوچک. ولی رو به جلو.
می گویند : برو آقا، مملکت از ریشه مشکل دارد. مملکت از بالا فلان است. «باور نمی کنم». میهن ما از پایین مشکل دارد. بله از ریشه، ولی ریشه ای که در خاک هست و البته ریشه اش ماییم، ما مردم. و تا ما نخواهیم هیچ اتفاقی نمی افتد. معنای مردمسالاری همین است. این که ما بخواهیم تا اتفاقی بیفتد. ما بخواهیم تا مشکلات حل شوند. فسادها ریشه کن شوند و بی-مدیریتی و بد-مدیریتی رخت بربندد.
ما ایرانیها باید به فکر آلودگی مواد خوراکی خود باشیم، سبزی های تهیه شده از آب فاضلاب، آب آشامیدنی دارای املاح گاهن سمی، پارازیت های ماهواره و رادارهای نظامی اطراف شهرها، آنتن های BTS موبایل روی ساختمانها، باید به فکر نوسازی ناوگان هوایی و ریلی باشیم که سالهاست تحریمیم و نمی گذارند جان مردممان حفظ شود. به فکر هزینه های سرسام آور زندگی امروز، به فکر محیط زیست خود که هر روز خبر جدیدی از انقراض یک گونه نادر یا خشکی رود و دریاچه یا ... ما باید با همین منابع کم مالی خود به فکر جاده ها باشیم، نمونه اش همین جاده شهرستان لردگان، از آن غصه دار تر باید به فکر کیفیت و امنیت پایین خودروی داخلی با آن قیمت عالی اش هم باشیم، ما ایرانی ها باید دائم به فکر باشیم و لحظه ای راحت ننشینیم.
ما باید بفکر همخوانی نداشتن خروجی های دانشگاه ها با بازار کار ، به فکر عقب افتادگی صنعت از دنیا، به فکر کیفیت پایین آموزش دانشگاه ها ، به فکر رکود تولید و کمک به ابرقدرت اقتصادی دنیا؛ چین باشیم با این همه واردات از آنجا. ما باید به فکر شادی و نشاط مردممان باشیم که از غصه دق نکنند اگر تفریح و سفر مناسبی در طول زندگی خود نداشته اند...
ولی آیا همه ما باید به داد کشور و مسائل کلان بشتابیم؟ مسلماً نه! کشور تشکیل شده از روستاهای لردگان، روستاها و بخش ها، شهرستان را تشکیل می دهند و شهرستانهای استان، البته چهارمحال را، و چند استان کوچک و بزرگ کشور را. پس از کنار خود شروع کنیم و کشور را با فکر و تلاش خود بسازیم.
ما باید سازنده ایران جدید و مقتدر باشیم. از همین جا شروع کنیم. از امروز ....
