کودکان در هر جاي دنيا که باشند دوستدار آرامش و رفاه خود و هم سن و سالان خود هستند. اما اين روزها که کودکان غزه با آوارگي همراه هستند، نه تنها قلب بزرگسالان که کودکان هم سن و سال خود را نيز به درد آورده‌اند.
۰
تاریخ انتشارچهارشنبه ۹ مهر ۱۳۹۳ - ۱۰:۴۷
کد مطلب : ۱۸۰۱۱
در نامه دانش‌آموز سامانی به کودکان غزه آمده است:
خوش به حالتون شاگرد اولي شديد
به گزارش جهانبین‌نیوز به نقل از سامان ما، دانش آموز ساماني براي همدردی با کودکان غزه در خطاب به آن‌ها نامه‌ای نوشته است:
به نام خدا
سلام به همکلاسي و دوستاي خودم در کشور غزه.
من زهرا محبي ساماني کلاس ششم دبستان مصطفوي سامان هستم.
من اسم شمارا بلد نيستم اصلا شما را نمي‌شناسم فقط از تلويزيون خانه مان شما را مي ديدم، مي ديدم که شما را در آنبولانس ها(آمبولانس) به بيمارستان ها مي بردند. دست و پايتان خوني بود سرباز ها به گوشتان سيلي مي‌زدند با کفش هاي سنگينشان روي سرتان لگد مي‌زدند تفنگ واقعي داشتند من حتي در بازي هايم درد سيلي هايي که به گوشتان مي‌زدند را تحمل نمي‌کردم و گريه مي‌کردم.
به دستتان آمپول زده بودند بعضي از شماها تازه به دنيا آمده بوديد آن قدر کوچک بوديد که مادرانتان شمارا بغل کرده بودند.
مادرم مي‌گفت خدا خيرشون نده که به اين بچه ها رحم نمي‌کنند، اين ها بچه هستند.
او مي‌گفت دختر امام حسين(ع) را هم دشمنا اذيت مي‌کردند مثل شما.
شما خيلي شجاع و زرنگ هستيد. مادرم مي‌گفت شما شهيد شده ايد.
به مادرم گفتم چرا ما بچه ها شهيد نمي شويم ولي آن ها شهيد مي شوند او گفت ما آقايي داريم که هواي ما را دارد. گفتم چرا آقاي ما مواظب بچه‌هاي غزه نيست گفت او مواظب همه بچه‌ها است بچه هاي غزه که نگذاشتند به کشورشان تجاوز شود. مواظبت آقا بود که بچه هاي غزه پيروز شدند.
گفتم مادر من چگونه مي‌توانم به بچه ها و دوستام تو غزه کمک کنم او گفت با درس خواندن و دعا کردن با نامه نوشتن براي دوستاي غزه‌ايت و احوال پرسي ازشون .
من هم اين نامه را يراي شما دوستام نوشتم که بگم دوستون دارم خوش به حالتون که شاگرد اولي شده‌ايد، مواظب خودتون باشيد مواظب خواهر و داداش کوچولوهاتون باشيد من هم اينجا با دوستام و کلاس ششمي‌ها براتون دعا مي‌کنيم.
انتهای پیام/
به نام خدا
سلام به همکلاسي و دوستاي خودم در کشور غزه.
من زهرا محبي ساماني کلاس ششم دبستان مصطفوي سامان هستم.
من اسم شمارا بلد نيستم اصلا شما را نمي‌شناسم فقط از تلويزيون خانه مان شما را مي ديدم، مي ديدم که شما را در آنبولانس ها(آمبولانس) به بيمارستان ها مي بردند. دست و پايتان خوني بود سرباز ها به گوشتان سيلي مي‌زدند با کفش هاي سنگينشان روي سرتان لگد مي‌زدند تفنگ واقعي داشتند من حتي در بازي هايم درد سيلي هايي که به گوشتان مي‌زدند را تحمل نمي‌کردم و گريه مي‌کردم.
به دستتان آمپول زده بودند بعضي از شماها تازه به دنيا آمده بوديد آن قدر کوچک بوديد که مادرانتان شمارا بغل کرده بودند.
مادرم مي‌گفت خدا خيرشون نده که به اين بچه ها رحم نمي‌کنند، اين ها بچه هستند.
او مي‌گفت دختر امام حسين(ع) را هم دشمنا اذيت مي‌کردند مثل شما.
شما خيلي شجاع و زرنگ هستيد. مادرم مي‌گفت شما شهيد شده ايد.
به مادرم گفتم چرا ما بچه ها شهيد نمي شويم ولي آن ها شهيد مي شوند او گفت ما آقايي داريم که هواي ما را دارد. گفتم چرا آقاي ما مواظب بچه‌هاي غزه نيست گفت او مواظب همه بچه‌ها است بچه هاي غزه که نگذاشتند به کشورشان تجاوز شود. مواظبت آقا بود که بچه هاي غزه پيروز شدند.
گفتم مادر من چگونه مي‌توانم به بچه ها و دوستام تو غزه کمک کنم او گفت با درس خواندن و دعا کردن با نامه نوشتن براي دوستاي غزه‌ايت و احوال پرسي ازشون .
من هم اين نامه را يراي شما دوستام نوشتم که بگم دوستون دارم خوش به حالتون که شاگرد اولي شده‌ايد، مواظب خودتون باشيد مواظب خواهر و داداش کوچولوهاتون باشيد من هم اينجا با دوستام و کلاس ششمي‌ها براتون دعا مي‌کنيم.
انتهای پیام/