رفتار خشن برای کسب امتیاز سیاستی آشنا در عراق است و تجربه سابق نشان داده که میزان امتیازخواهی حد و مرز مشخصی ندارد بلکه در برابر دادن هر امتیازی، سیاست خشونت برای کسب امتیازی بیشتر می‌شود.
۰
حیدر العبادی، نخست وزیر عراق، در طول مدت نخست وزیری خود سعی داشته حداقل امنیت بغداد را به هر نحو که شده تأمین کند و این تلاش او در حالی است که از ابتدای کار خود پرونده داعش را داشت و باید دائم به فکر مبارزه با این گروه تروریستی باشد.
نشانه روشن این تلاش العبادی در لغو حکومت نظامی در بغداد بود که او چند روز پیش فرمانش را داد تا آنکه مردم این شهر بعد از ۱۲ سال آزادانه تردد شبانه داشته باشند و دیگر مجبور نباشند شب‌ها را در خانه خود محبوس بمانند. او علاوه بر این از تعداد پست‌های ایست و بازرسی در سطح شهر هم کم کرد تا آنکه تردد مردم راحت‌تر انجام بگیرد و مجبور به توقف در پست‌های متوالی ایست نشوند.
حالا حمله یک گروه مسلح به زید الجنابی، نماینده اهل سنت پارلمان، نخستین و جدی‌ترین شک سیاسی را برای او ایجاد کرده و حتی می‌تواند بر تلاش‌های او از ماه اوت تاثیر بگذارد که عهده‌دار پست نخست‌وزیری شد. نماینده‌های دو فراکسیون پارلمانی به نام‌های نیروهای عراقی و فهرست ملی تصمیم گرفته‌اند که شرکت در جلسات پارلمان را به مدت چهار روز معلق کنند و از نمایندگان خود در کابینه العبادی هم تعلیق چهار روزه شرکت در جلسات دولت را خواسته‌اند تا برای تصمیم‌های بعدی در این چهار روز شور و مشورت کنند.
ایاد علاوی و اسامه النجیفی دو معاون از سه معاون رئیس‌جمهور به همراه سلیم الجبوری، رئیس پارلمان، و صالح المطلک، معاون نخست‌وزیر، هم تصمیم مشابهی گرفته‌اند. این موج کناره‌گیری و تعلیق همکاری‌ها با کابینه شوک سیاسی علیه دولت است که العبادی در این چند ماه با آن مواجه نشده بود و نشان‌دهنده برنامه‌ای برای اعمال فشار سیاسی بر نخست وزیر است. این فشار و هجمه سیاسی در حالی صورت می‌گیرد که وزیر دفاع به همراه هیئتی وارد پایگاه نظامی عین‌الاسد شد تا وضعیت نظامی در شهرک البغدادی را بررسی کند و جنگ در مناطق دیگر با داعش به شدت ادامه دارد.
نمی‌توان ارتباط بین هجمه سیاسی از سوی دو فراکسیون پارلمان و معاونان رئیس‌جمهور و نخست وزیر را با حمله داعش به البغدادی نادیده گرفت. اگر حمله داعش را جنبه سخت‌افزاری فشار بر العبادی بدانیم، هجمه سیاسی این طیف جنبه نرم‌افزاری فشار بر او است که هم‌زمانی این دو دلالت بر ارتباط نزدیک هر دو فشار و هماهنگی بین آنها دارد.
به عبارت دیگر، طیف سیاسی مورد نظر از حمله گروه مسلح به الجنابی و کشتن شیخ قاسم سویدان، عموی جنابی، بهانه‌ای به دست این طیف سیاسی داده تا از هم‌زمان به نخستین تحرک نظامی جدی داعش در طول ماه‌های اخیر، بر العبادی فشار وارد کرده و او را مجبور به دادن امتیاز کنند.
نوری المالکی قبل از العبادی تجربه این مانورهای سیاسی را داشت و سیاست او در مقاومت در برابر فشارها بود و حاضر به تسلیم و امتیازدهی نمی‌شد. حالا، این طیف سیاسی شانس خود را برای نخستین بار در مورد العبادی آزمایش می‌کند و باید دید که نخست وزیر سیاستی مثل سلف خود دارد یا آنکه در این شرایط ترجیحش به امتیازدهی است تا مقاومت.
شاید العبادی اولویت را به جبهه سخت‌افزاری و نبرد به داعش بدهد و حاضر باشد نرمشی در جبهه نرم‌افزاری از خود نشان دهد اما باید توجه داشت که چنین سیاستی باعث نمی‌‌شود تا اوضاع به کنترل او دربیابد و بهانه‌جویان راضی به میزان امتیازات دریافتی باشند.
در واقع، رفتار خشن برای کسب امتیاز سیاستی آشنا در عراق است و تجربه سابق نشان داده که میزان امتیازخواهی حد و مرز مشخصی ندارد بلکه در برابر دادن هر امتیازی، سیاست خشونت برای کسب امتیازی بیشتر می‌شود. بنابر این، العبادی بهتر است که به ابعاد فتنه موجود با دقت بیشتری توجه داشته باشد و با دادن امتیاز خشونت‌طلبان را تشویق نکند.
او به جای این می‌تواند در عین آمادگی برای گفت‌وگو و همکاری با گروه‌های سیاسی و حتی این دو فراکسیون، نشان دهد که حاضر به تسلیم در برابر فشارها نیست و البته با توجه به تجربه سنگین سیاسی العبادی، انتظاری جز این هم از او نمی‌رود.
انتهای پیام/۱۰۲۴ج